Lucca Comics and Games

Na alle veelbelovende dingen die we gehoord hadden over het Comics-festival, konden we het niet laten om ook eens een kijkje te gaan nemen. Samen met mama en papa begaven Lien en ik ons gisteren richting Lucca.
Even een situatieschets: de parking, speciaal voor het evenement gecreëerd, heeft wat weg van de parking van Werchter. Volk, maar volk!

Onderweg naar de binnenstad kwamen we al enkele speciale types tegen: Biancaneve (Sneeuwwitje), enkele elfjes, Japans geklede dames... Dit festival is dus eerder een soort carnaval, een gelegenheid voor volwassenen om zich eens te verkleden.
Er zijn ook tentoonstellingen van strips, in tenten, maar daar vind je enkel de fanatieke verzamelaars. De meeste mensen blijven in de straten en genieten van de rare creaturen die passeren.

Eucultra: dag 3

Vrijdag, dag drie van het Comeniusproject, stond gelijk aan: niet uitgeslapen en véél te vroeg opstaan. Je kan je voorstellen hoe we ons voelden toen we op school aankwamen en er geen schot in de zaak kwam. Ik ben niet opgestaan om hier niets te komen doen!
Gelukkig had Zuster Mascher (onze leerkracht religione), met haar twee jaar Engels in een ver verleden ook de ideale persoon om een internationale groep te begeleiden, wel een mooie activiteit voorbereid. We maakten allemaal een collage van een typisch gerecht uit ons land. De Belgen kozen voor pannenkoeken, wat echt het enige bleek te zijn waarvan we het recept zeker wisten. Maar we waren niet de minst originelen, want een groepje Italianen koos voor... pizza!

De rest van onze voormiddag bestond uit wachten. De leerkrachten waren blijkbaar aan het eten en ondertussen, tja, moesten de arme kindjes maar wat rondhangen in de gang. Rond de middag vertrokken we dan toch voor een tochtje door Castelnuovo, onder vakkundige leiding van ex-directeur Angelini. Het middagmaal stond gepland in de eetzaal van de middenschool, maar omdat onze zusjes daar zo vreselijke herinneringen aan hebben, kozen wij voor bar Costanza.

's Avonds namen we afscheid van de 'buitenlanders' in People. People is dé uitgaansplek van Castelnuovo. Het is een disco-pub. Beeld je iets in bij het woord disco-pub en de People ziet er gegarandeerd anders uit. Er is namelijk een bowling, een spelruimte (met voetbaltafel, biljart, dansspel, kermisachtige kansspelen...), een bar met grote zitplaats en een ruimte waar muziek gedraaid wordt.
Op zaterdagavond komt de hele jonge populatie hier samen, maar op vrijdagavond is er geen kat te zien. Buiten enkele opa's die zitten kaarten dan... Het was een bescheiden afscheid dus, laten we het zo noemen.

Het deed raar om nu al afscheid te nemen. Lien en ik hadden zelfs medelijden met hen: drie dagen, wat heb je dan van een land gezien? Blij dat we waren dat wij nog even mogen blijven!

Eucultra: dag 2

Op donderdag namen we de trein naar Lucca. We brachten er het verplichte bezoek aan de Provincia in het Palazzo Ducale. Een belangrijke meneer -zijn functie ontschiet mij even- verwelkomde ons in het land en in de stad.

De stad zag er wel wat anders uit dan anders, er werden namelijk voorbereidingen getroffen voor het Comics-festival. Naar aanleiding van dit internationaal gekende festival rond strips en games, was er in het Palazzo Ducale een tentoonstelling van allerhande tekenaars en illustrators.

Eucultra: dag 1

Van woensdag tot vrijdag was er de Eucultra-meeting van Comenius op onze school. Deze meeting had de verschillende culturen en tradities als thema (Europe united through Culture and Traditions). Ook België was vertegenwoordigd, door twee leerlingen en leerkrachten van Ten Doorn. Eindelijk nog eens Nederlands horen! (Toch oppassen ook, iemand die onze taal begrijpt)

Het volledige gezelschap -Litouwen, Bulgarië, Turkije, België, Spanje, Italië, Polen en Roemenië- werd om negen uur 's ochtends verwacht in de bibliotheek van de school. De directeur gaf de obligate welkomsttoespraak en we startten de dag met enkele momenten stilte, uit medeleven met de slachtoffers van de ramp in Turkije.

Quando la pania mette il cappello...

Quando la pania mette il cappello, oh Garfagnino prendi l'ombrello!
Dinsdag viel de hemel op ons neer: een hele dag stortregen, met 's nachts onweersbuien waarvan de ramen trilden en het huis kraakte. Wijze raad dan ook van ex-directeur Angelini: wanneer de bergen een wolkenhoedje dragen, neem een paraplu mee!

Lien en ik begaven ons noodgedwongen even buitenshuis: we moesten naar de Italiaanse les. Het water stroomde door de stad. We waadden ons een weg naar de school en arriveerden, ondanks onze paraplu, met natte broeken.
Hier in Castelnuovo is zo'n weer erg gevaarlijk. We hebben hier namelijk een rivier, de Serchio, die dan kan overstromen. Als waarschuwing is er een sirene te horen door de stad.
Buiten de gemoedelijke ongemakken (ik ben niet zo happig op onweer), zijn er ook praktische nadelen: de televisieverbinding viel weg, de stroom viel uit toen Lorenza haar haar wou drogen...

Gelukkig bleef het hierbij, elders in Toscane en Ligurië was het veel erger gesteld: Vijf mensen vermist na noodweer in Italië

Corso d'italiano per stranieri

De laatste dagen gaan zo snel dat het lijkt alsof maandag nog gisteren was. Mijn Italiaans leven heeft die snelheid vooral te danken aan de extra lessen Italiaans die we nu volgen. Elke namiddag gaan we twee uur (vandaag zelfs vier uur) lang onze nieuwe taal oefenen in het CTP hier in Castelnuovo.

Dit is een centrum voor volwassenenonderwijs dat specifieke cursussen Italiaans voor anderstaligen aanbiedt. Wat een bonte verzameling!

Onze eerste groep is er een met een Chinese dame (veertig jaar oud maar ziet er nog geen dertig uit), een Zweeds koppel, een Engelse vrouw (nu even met haar zoon, die hier op vakantie is), een Spaans omaatje, een Ghanese man en een Nigeriaanse vrouw. Dit alles onder vakkundige leiding van leerkracht Gabriela (met Duitse roots). 

Allereerst de Zweden. De vrouw heeft een eigen bedrijf hier in Italië, ze verkoopt typisch Zweedse producten. Of daar eigenlijk wel vraag naar is, blijft voorlopig nog een raadsel. Over wat haar man Olle doet bestaat ook nog twijfel: hijzelf zegt dat hij met pensioen is (makkelijker uit te leggen in het Italiaans), maar volgens zijn vrouw helpt hij haar in het bedrijf.

Ling Fen, de Chinese vrouw, woont al zes jaar in Castelnuovo. Ze heeft hier een kledingzaak en slaagt er blijkbaar al zes jaar in om haar kleren te verkopen zonder kennis van het Italiaans. 

Ook Francesca, de Spaanse oma, trekt zich uit de slag. Het motto van de Spanjaarden in Italië is namelijk: spreek je eigen taal met een ietwat ander accent. Je hoort ze veel praten tijdens de les, maar iets Italiaans komt er eigenlijk niet uit.

Compiti!

Deze week werd het serieus op school: de eerste Italiaanse toetsen waren een feit. Gisteren had ik een test van Engels, over de poëzie van William Blake. Australische Daniela verheft haar werk graag tot een iets hoger niveau en dat heb ik geweten! Er werd in de klas bijna gevochten over wie naast mij mocht zitten. Toen ik de vraag "Hai studiato?" positief beantwoordde, werd Andrea, de gelukkige waar ik naast beland was, helemaal euforisch. Ik ben er echter niet zo zeker van dat hij veel aan mijn naburigheid heeft gehad. Van dit niveau Engels kunnen we op Ten Doorn heel wat leren! We kregen twee nieuwe gedichten van Blake voorgeschoteld: Nurse's Song, de versie uit Songs of Innocence en die uit Songs of Experience.

When the voices of children are heard on the green

And whisp'rings are in the dale

The days of my youth rise fresh in my mind

My face turns green and pale

Then come home, my children, the sun is gone down

And the dews of night arise;

Your spring and your day are wasted in play

And your winter and night in disguise.

(William Blake, Songs of Experience)

Deze gedichten moesten we uitgebreid bespreken qua stijl en inhoud (nog niet zo simpel want ze bevatten een heleboel metaforen) en plaatsen in de context van de Industriële Revolutie. Na twee uur had ik toch zo'n vier A4'tjes volgepend.

Vandaag hadden we dan weer toets van wiskunde, in het derde jaar. Waarover het ging gaan, wisten Lien en ik niet precies, maar het zou wel iets zijn met vergelijkingen en ongelijkheden, aangezien ze daar al het hele jaar mee bezig zijn. We lieten ons graag verrassen.

Spadafora had een lijvige toets voorbereid: 7 oefeningen. Lien keek mij met een vragende (meer smekende) blik aan toen ze iedereen zijn papier zag plooien. Ik was al een ingewijde: de meeste leerlingen gebruiken 'protocolpapier', dubbele A4-bladen, die ze dan nog eens in de lengte plooien zodat je een lange, smalle strook bekomt. Op de voorkant schrijf je je naam, je vouwt alles open om te schrijven en vouwt alles weer dicht om in te dienen. De leerkracht houdt alle toetsen samen met een elastiekje. Handig!

De toets zelf bevatte geen aartsmoeilijke wiskundige kwesties. Bovendien had ik de tijd om met mijn (grafisch) rekentoestel de meeste oplossingen nog eens te controleren. Als ze van het bestaan van zo'n ding afwisten, mocht ik het waarschijnlijk wel niet gebruiken :)

On-arrival training in Roma

Ciao, hi, salut en hei! Gisteren en eergisteren oefenden we onze talen in Rome, op de on-arrival training van Comenius Life Long Learning Programme. 

Donderdag vertrokken we al vroeg in het station van Castelnuovo. Lien had het vandaag wel zéér moeilijk om uit haar bed te komen (zes uur klinkt ook wel echt gruwelijk vroeg) en iets te laat zette papa ons af aan het station. Alhoewel, iets te laat, zelfs de leerkracht was er nog niet!

Het plan was om de trein te nemen naar Lucca en langs Pisa naar Rome te sporen. Jammer genoeg zaten we in Lucca al vast. Om een of andere bizarre reden waren er geen treinen meer naar Pisa. Ander plan dan maar.

Daniela zette koers naar het loket om de snelste reisweg te weten te komen en de tickets te wisselen. Na een twintig minuten begonnen wij (en de rij mensen achter haar die steeds maar langer werd) ons toch af te vragen hoe ze nu zo lang kon praten over een simpele treinreis. Ach Daniela, in voor een praatje met iedereen!

Domani Roma!

Morgen gaan we naar Rome! Samen met de Spanjaarden en mentor Daniela maken we een heuse treinreis om de andere uitwisselingsstudenten te ontmoeten die momenteel in Italië verblijven. Mi piace!

Ondertussen is ook het een en het ander op zijn pootjes terecht gekomen: in de bibliotheek op school (onze studieruimte) staat er plots een keyboard, wat betekent dat ik elke dag kan spelen. Mijn gebeden zijn verhoord!

Vandaag was echter te mooi om waar te zijn: Lien had haar viool mee naar school en we waren van plan wat samen te spelen (Coldplay, Adele...). De muziekleerkracht was meteen gecharmeerd en zag ons eind deze maand al een optreden geven in het teatro. Tot er iets mis bleek te zijn met een van Lien haar stemschroeven... De la-snaar wou maar niet verder dan een sol kruis. Plannen voor een optreden mogen we nu wel even opbergen (op Italiaans tempo is de viool volgende maand misschien in orde).

Om op een echte piano te spelen, mag ik naar de middenschool. 'Heel binnenkort' gaan ze een uurrooster geven. In dezelfde middenschool kunnen Lien en ik waarschijnlijk 's avonds Italiaanse lessen voor volwassenen gaan volgen. Alles om ons Italiaans te verbeteren!

I nonni in Regnano

Naar Italiaanse traditie bezoekt ook mijn gezin op zondag familie. Deze week was het de beurt aan de oma en opa (ouders van Lucca) in Regnano.

Het was weer 'niet ver', een 45 minuutjes rijden. Ik hoopte dat ik ondertussen de bergwegen al gewoon zou zijn, maar neen. Voor mij is het nog steeds focussen op de weg, vooral de op de weg waar we naartoé moeten, en weinig genieten van het prachtige uitzicht.

Als je dacht dat Sint-Laureins een boerendorp was, denk dan maar eens opnieuw. Regnano overtreft alles. Er is maar liefst één kruidenier en de laatste bar is onlangs verdwenen.
Voor het huis van oma en opa is dit echter een droomlocatie. De oprijlaan brengt je naar een klein paradijs. I nonni wonen in een klein boerderijtje. Ze hebben een grote moestuin waar ze de groenten telen die wij elke dag eten, een stukje land en wat dieren.

Binnenkoertje met links een kleine hooizolder, stal voor de dieren
en bergruimte. Rechts is er nog een garage voor de tractor en een
houtoven waarin oma haar befaamde broden en focaccia maakt.

Il mio compleanno

Dinsdag, 4 oktober, werd ik gewekt door een 'proficiat!' van Lien. Diciassette, zeventien, joepie! Aan de ontbijttafel werd ik verwelkomd door een slinger met 'happy b-day' die Lorenza en Rachele gemaakt hadden.
Ook een paar van mijn klasgenoten waren op de hoogte. Bedankt, Facebook! Zelfs Spadafora, leerkracht wiskunde en fysica, wist het nog.

's Avonds mocht ik kiezen wat we aten. Het werd lasagne met pesto (echt heerlijk) en daarna groenten in de oven, met een stukje kaas. Volledig voldaan hoorde ik mama precies in de buffetkast in de living rommelen. Toch nog een dessertje?
Voor ik het goed en wel besefte ging het licht uit, werd er een taart aangevoerd en zongen ze mij in koor een Italiaanse gelukkige verjaardag toe. De traantjes waren er al snel...

Lien en de meisjes hadden in I Gigli stiekem een cadeautje gekocht. Ik kreeg oorbellen en een ketting.

Zomerse zondag in Parco dell' Orecchiella

Zondag staat hier voor de Belgen gelijk aan: de enige dag waarop we kunnen uitslapen! Tegen tien uur werden we wakker van de bedrijvigheid in de keuken. Voor de Italianen staat zondag namelijk gelijk aan: koken!

Na een ontbijtje, een douche (die eindelijk in orde is, welkom hotelbadkamer!) en even heerlijk buiten lezen in de zon, was het al tijd voor het middagmaal. Voor mij een papillot met zalm, rozemarijn en olijfolie. Wat deed mij dat aan thuis denken! Mama maakte het Belgische gevoel compleet met een eigen versie van frietjes in de oven. Het heeft gesmaakt! 

Het middagmaal wordt steevast gevolgd door de woorden: "dolce, gelato, biscotti?" en dan tegen mij: "frutta?". Voor een keer liet ik mij verleiden tot een ijsje, wat geen goede keuze bleek. Mama was voor een limited edition gegaan, en zoals de Groosmannekes weten is dat meestal niet zo een goed idee. Volgende keer toch maar gewoon chocolade of vanille.

In de namiddag moesten de meisjes studeren voor Latijn en Italiaans (La Divina Commedia, oh dio!). Wij trokken er dan maar alleen op uit met mama en papa. Omdat het weer zo mooi was, kozen we voor Parco dell' Orecchiella, een natuurreservaat zo'n twintig kilometer van hier.

Shoppen in I Gigli

Gisteren was het tijd voor ons eerste echte winkelmoment! Samen met papa Luca gingen we naar het shoppingcenter I Gigli in Prato, nabij Firenze.
In de auto ging het gesprek over de boomkwekerijen langs de weg en over de buitentemperatuur. Als je zo tussen de bergen rijdt, springt die namelijk van het ene moment op het andere van 22 graden ('veel kouder dan gisteren!') naar 31 ('oh toch nog warm!'). Volgens opa blijft het weer in oktober nog even goed, joepie!