Pisa

Uitstapje met de Spanjaarden, Rachele, Lorenza en Arianna naar Pisa, de stad met twee gezichten: bruisende studentenstad en overspoelde Chinezen-/Japannersstad. Al moet je in november al geluk hebben om die tegen het lijf te lopen buiten de buurt van de toren.

Tijd voor cultuur

Vorige week lieten Lien en ik ons overhalen om met het vijfde mee te gaan naar het theater in Viareggio. We gingen er naar een stuk van Pirandello kijken (de titel herinner ik mij niet meer en ook Wikipedia geeft geen antwoord, ik vraag het nog eens!). Voor we naar binnen gingen, waren enkele klasgenoten zo vriendelijk om toch eens kort te schetsen waarover het stuk zou gaan: een man pleegt overspel, zijn vrouw ontdekt het en wil hem laten arresteren, maar de eer van de familie houdt haar tegen. Of we het boek gelezen hadden? Euh boek, is dat er dan?
We slikten en werden al moedeloos bij de gedachte aan twee uur luisteren naar archaïsch Italiaans. Even de oogjes laten rusten leek al een aantrekkelijk alternatief, maar de tickets hadden zo veel gekost!
Een blonde dame sprak het publiek, bestaande uit schoolgaande jeugd, kordaat toe voor het begin van het stuk en trok daarbij meteen mijn aandacht. Een heldere, duidelijke stem, een plezier om naar te luisteren!
Er was uiteindelijk slechts een acteur die voor ons minder goed verstaanbaar sprak. Natuurlijk begrepen we niet alles, maar de grote lijnen hadden we toch mee. Mission accomplished!

Verleid door onze goede ervaring in het theater, gingen we zondagavond naar Breaking Dawn, de nieuwe Twilight-episode, in de cinema van Pieve Fosciana.
We waanden ons in de jaren '80, gloriejaren van cinema Astrid (zo heette het toch he, paps?) in Eeklo. Eén zaaltje, met enkele weinig populaire plaatsen (achter een paal zie je nu eenmaal niet zo veel van het scherm), zware donkerrode stoffen gordijnen en dito zetels. Wat een nostalgisch gevoel!
Na Lien haar beknopte -ahum- samenvatting van de vorige films en de broodnodige informatie over dit boek, was ik optimaal voorbereid. Die voorbereiding was zelfs niet nodig geweest: ik begreep alles wat er gezegd werd! Eerlijk, de Italianen zeiden wel dat er driekwartier werd gedaan over één zin, maar ik had het begrepen!
Mission accomplished, part 2!

Time flies

Meer dan de helft van mijn verblijf is al voorbij. Als je eeuwig jong wil blijven, kom dan zeker niet naar Italië. De tijd loopt hier namelijk dubbel zo snel.
Ondertussen ben ik geconfronteerd met grote verschillen, maar heb ik ook al veel gewoontes overgenomen. Toch zijn er een paar dingen die ik nog steeds raar vind:

• Langs de weg vind je amper verkeersborden met de toegelaten snelheid. Toch weet je niet waar eerst kijken: het staat er vol met borden dat er stenen naar beneden kunnen vallen, dat de weg kan afbrokkelen en dat de rivier kan overstromen. Voor het geval dat je dat tweehonderd meter verder vergeten zou zijn, wordt het daar nog eens herhaald.
• Het ontbijt, mijn favoriete maaltijd van de dag, valt een beetje magertjes -of ja, magertjes...- uit. Croissants uit een plastiekje, koeken met crème uit een plastiekje, briochebrood uit een plastiek zak, koekjes.
• Op het bed vind je in plaats van een donsdeken drie lakens. Het bed opmaken is dan ook geen sinecure. 
• De kleine huizen. Enkel op het platteland (en dan bedoel ik echt afgelegen gehuchten, Sint-Laureins is een metropool in vergelijking met deze dorpen) vind je alleenstaande huizen. In de grotere dorpen en steden woont zo goed als iedereen in een appartement.  
• Op school gebeuren bijna alle toetsen mondeling. Je kan je zelfs vrijwillig opgeven om ondervraagd te worden, met als gevolg dat in onze klas nog maar twee jongens punten hebben voor fysica. 
• Iets eten of drinken in een bar/restaurant is hier betaalbaar tot zelfs goedkoop. Lien en ik gaan dan ook graag een cioccolata calda drinken na de Italiaanse les.

Mijn grootste ergernis van de eerste weken, de gebrekkige kennis van vreemde talen bij de jeugd, is nu zo goed als verdwenen. Het Italiaans begint namelijk aardig te lukken! De namiddaglessen werpen hun vruchten af en ook thuis praten we nu nog enkel Italiaans. En blij dat de Italianen zijn, als ze zien dat je probeert!