We slikten en werden al moedeloos bij de gedachte aan twee uur luisteren naar archaïsch Italiaans. Even de oogjes laten rusten leek al een aantrekkelijk alternatief, maar de tickets hadden zo veel gekost!
Een blonde dame sprak het publiek, bestaande uit schoolgaande jeugd, kordaat toe voor het begin van het stuk en trok daarbij meteen mijn aandacht. Een heldere, duidelijke stem, een plezier om naar te luisteren!
Er was uiteindelijk slechts een acteur die voor ons minder goed verstaanbaar sprak. Natuurlijk begrepen we niet alles, maar de grote lijnen hadden we toch mee. Mission accomplished!
Verleid door onze goede ervaring in het theater, gingen we zondagavond naar Breaking Dawn, de nieuwe Twilight-episode, in de cinema van Pieve Fosciana.
We waanden ons in de jaren '80, gloriejaren van cinema Astrid (zo heette het toch he, paps?) in Eeklo. Eén zaaltje, met enkele weinig populaire plaatsen (achter een paal zie je nu eenmaal niet zo veel van het scherm), zware donkerrode stoffen gordijnen en dito zetels. Wat een nostalgisch gevoel!
Na Lien haar beknopte -ahum- samenvatting van de vorige films en de broodnodige informatie over dit boek, was ik optimaal voorbereid. Die voorbereiding was zelfs niet nodig geweest: ik begreep alles wat er gezegd werd! Eerlijk, de Italianen zeiden wel dat er driekwartier werd gedaan over één zin, maar ik had het begrepen!
Mission accomplished, part 2!
Idd, den Astrid, nu 'zaal Astrid' naast 'T Mysterie in de stationsstraat. Een zaal voor de B-film. De zaal heeft een cirkelvormig grondplan trouwens.
BeantwoordenVerwijderenDe blockbusters draaiden ze in de 'Gouden Leeuw' De grote zaal op de Markt, waar nu het KBC gebouw staat.
De Gouden Leeuw was eigenlijk een theaterzaal. het doek ging open en achteraan op de scène hing het filmdoek. Midden op de planken hadden ze een oosters tapijt gelegd om de reflecties wat tegen te gaan. Soms zag je een deel van de ondertitels op de vloer.
In de zaal hing een bel, als er is mis ging (film bleef hangen met een vloeistofdia-effect als gevolg, het beeld begon te trillen, het beeld zakte toch wat teveel weg, of het geluid viel uit) dan liep je als kijker naar de bel (soms zaten we daar maar met twee) en drukte om de madam te verwittigen, die dan waarschijnlijk achter de toog van het café stond.
Voor de film had zo ook al achter het loket je ticket verkocht, en tijdens de pauze kwam ze binnen met ijspralines.
Ik heb eigenlijk de meeste films daar gezien, genre: JAWS, Airport 77, 2001 A space oddysey, The spy who loved me en natuurlijk niet te vergeten Saturday night fever. Hoewel ik voor die laatste toen waarschijnlijk nog niet oud genoeg was. Maar madam kende ons toen al goed :)
Van films in 'den Astrid' kan ik er mij eigenlijk niet veel meer herinneren, ahum.
Behalve ABBA the movie en Ametyville horror.
Nu bedenk ik ook dat we op het college ook wel eens een film te zien kregen, een 16 mm copij. Die werd dan geprojecteerd in de feestzaal waar we ook L.O. in hadden. Dus tussen het zwengelraam, de evenwichtsbalken en de touwen genoten we van enkele klassiekers, onder het geratel van de projector die in de middengang tussen de stoelen stond. Tussen die stoelen liep ook het dunne kabeltje naar de losse speaker die onder het witte doek gezet werd. Van dolby surround was toen nog niet echt sprake.
Zo kan ik mij 'Il caso Mattei' herinneren.
Maar anders dan jij begreep ik er niks van. Het bleek niet aan mijn onvermogen tot het begrijpen van flashbacks te liggen, maar gewoon aan het verwisselen van de verschillende filmbobijnen. Eerst deel 1 dan 3 dan 2 en 4.
De leerkracht had het wel door halverwege bobijn 3, maar het kon niet de bedoeling zijn om een volgend lesuur te moeten missen.
Voordeel is wel dat ik de filmtitel ben blijven onthouden.