Film

Bloed, zweet en tranen heeft het gekost, maar mijn Comenius-film is er eindelijk!

Laatste dagen

Terwijl ik deze zeer originele titel letter voor letter op mijn scherm zie verschijnen, dringt het nog eens door: donderdag zijn we al thuis... De laatste dagen bestaan vooral uit alles voor de laatste keer doen: laatste keer Italiaanse les met ex-directeur Angelini, laatste keer naar Lucca, laatste keer lasagne met pesto eten.
Maar er zijn ook eerste keren: de eerste keer serieus opnames maken voor het filmpje bijvoorbeeld, de opdracht die we gekregen hebben vanuit België. We moeten een filmpje van zo'n twintig minuten maken over ons verblijf, met als voertaal Italiaans. Je begrijpt dat dat de eerste maand nog niet zo makkelijk was...

Natuurlijk telt niet enkel dat filmpje, we worden ook geëvalueerd op onze kennis van het Italiaans, krijgen een globale evaluatie (waarrond nog een duistere sfeer hangt) en maken in januari een aantal inhaalexamens. De evaluatie van het Italiaans zit er al op. Vanmorgen hebben we onze punten gekregen en ik heb 'il massimo': 90! Zeer tevreden, en stiekem wel trots dat ik het beter gedaan heb dan de Spanjaarden.

Ze zijn wel een beetje frustrerend, die laatste dagen. Iets plannen kan niet echt meer, iets om naar uit te kijken is er ook niet meer (behalve dan Midnight in Paris, de film waar we woensdagavond naar gaan kijken en het afscheid met pannenkoeken in de Italiaanse les).
Vanochtend vernamen we dat we 10 kg extra kunnen meenemen naar huis, dus beginnen we misschien vandaag al aan onze valiezen. Kwestie van te weten hoeveel pasta we kunnen inslaan!

Donderdagmiddag om 12.35 nemen we het vliegtuig in Pisa (alsjeblieft, sneeuw, wacht tot na ik opgestegen ben!) en we landen rond 14.25 in Charleroi. See you around soon!

Pisa

Uitstapje met de Spanjaarden, Rachele, Lorenza en Arianna naar Pisa, de stad met twee gezichten: bruisende studentenstad en overspoelde Chinezen-/Japannersstad. Al moet je in november al geluk hebben om die tegen het lijf te lopen buiten de buurt van de toren.

Tijd voor cultuur

Vorige week lieten Lien en ik ons overhalen om met het vijfde mee te gaan naar het theater in Viareggio. We gingen er naar een stuk van Pirandello kijken (de titel herinner ik mij niet meer en ook Wikipedia geeft geen antwoord, ik vraag het nog eens!). Voor we naar binnen gingen, waren enkele klasgenoten zo vriendelijk om toch eens kort te schetsen waarover het stuk zou gaan: een man pleegt overspel, zijn vrouw ontdekt het en wil hem laten arresteren, maar de eer van de familie houdt haar tegen. Of we het boek gelezen hadden? Euh boek, is dat er dan?
We slikten en werden al moedeloos bij de gedachte aan twee uur luisteren naar archaïsch Italiaans. Even de oogjes laten rusten leek al een aantrekkelijk alternatief, maar de tickets hadden zo veel gekost!
Een blonde dame sprak het publiek, bestaande uit schoolgaande jeugd, kordaat toe voor het begin van het stuk en trok daarbij meteen mijn aandacht. Een heldere, duidelijke stem, een plezier om naar te luisteren!
Er was uiteindelijk slechts een acteur die voor ons minder goed verstaanbaar sprak. Natuurlijk begrepen we niet alles, maar de grote lijnen hadden we toch mee. Mission accomplished!

Verleid door onze goede ervaring in het theater, gingen we zondagavond naar Breaking Dawn, de nieuwe Twilight-episode, in de cinema van Pieve Fosciana.
We waanden ons in de jaren '80, gloriejaren van cinema Astrid (zo heette het toch he, paps?) in Eeklo. Eén zaaltje, met enkele weinig populaire plaatsen (achter een paal zie je nu eenmaal niet zo veel van het scherm), zware donkerrode stoffen gordijnen en dito zetels. Wat een nostalgisch gevoel!
Na Lien haar beknopte -ahum- samenvatting van de vorige films en de broodnodige informatie over dit boek, was ik optimaal voorbereid. Die voorbereiding was zelfs niet nodig geweest: ik begreep alles wat er gezegd werd! Eerlijk, de Italianen zeiden wel dat er driekwartier werd gedaan over één zin, maar ik had het begrepen!
Mission accomplished, part 2!

Time flies

Meer dan de helft van mijn verblijf is al voorbij. Als je eeuwig jong wil blijven, kom dan zeker niet naar Italië. De tijd loopt hier namelijk dubbel zo snel.
Ondertussen ben ik geconfronteerd met grote verschillen, maar heb ik ook al veel gewoontes overgenomen. Toch zijn er een paar dingen die ik nog steeds raar vind:

• Langs de weg vind je amper verkeersborden met de toegelaten snelheid. Toch weet je niet waar eerst kijken: het staat er vol met borden dat er stenen naar beneden kunnen vallen, dat de weg kan afbrokkelen en dat de rivier kan overstromen. Voor het geval dat je dat tweehonderd meter verder vergeten zou zijn, wordt het daar nog eens herhaald.
• Het ontbijt, mijn favoriete maaltijd van de dag, valt een beetje magertjes -of ja, magertjes...- uit. Croissants uit een plastiekje, koeken met crème uit een plastiekje, briochebrood uit een plastiek zak, koekjes.
• Op het bed vind je in plaats van een donsdeken drie lakens. Het bed opmaken is dan ook geen sinecure. 
• De kleine huizen. Enkel op het platteland (en dan bedoel ik echt afgelegen gehuchten, Sint-Laureins is een metropool in vergelijking met deze dorpen) vind je alleenstaande huizen. In de grotere dorpen en steden woont zo goed als iedereen in een appartement.  
• Op school gebeuren bijna alle toetsen mondeling. Je kan je zelfs vrijwillig opgeven om ondervraagd te worden, met als gevolg dat in onze klas nog maar twee jongens punten hebben voor fysica. 
• Iets eten of drinken in een bar/restaurant is hier betaalbaar tot zelfs goedkoop. Lien en ik gaan dan ook graag een cioccolata calda drinken na de Italiaanse les.

Mijn grootste ergernis van de eerste weken, de gebrekkige kennis van vreemde talen bij de jeugd, is nu zo goed als verdwenen. Het Italiaans begint namelijk aardig te lukken! De namiddaglessen werpen hun vruchten af en ook thuis praten we nu nog enkel Italiaans. En blij dat de Italianen zijn, als ze zien dat je probeert!

Lucca Comics and Games

Na alle veelbelovende dingen die we gehoord hadden over het Comics-festival, konden we het niet laten om ook eens een kijkje te gaan nemen. Samen met mama en papa begaven Lien en ik ons gisteren richting Lucca.
Even een situatieschets: de parking, speciaal voor het evenement gecreëerd, heeft wat weg van de parking van Werchter. Volk, maar volk!

Onderweg naar de binnenstad kwamen we al enkele speciale types tegen: Biancaneve (Sneeuwwitje), enkele elfjes, Japans geklede dames... Dit festival is dus eerder een soort carnaval, een gelegenheid voor volwassenen om zich eens te verkleden.
Er zijn ook tentoonstellingen van strips, in tenten, maar daar vind je enkel de fanatieke verzamelaars. De meeste mensen blijven in de straten en genieten van de rare creaturen die passeren.

Eucultra: dag 3

Vrijdag, dag drie van het Comeniusproject, stond gelijk aan: niet uitgeslapen en véél te vroeg opstaan. Je kan je voorstellen hoe we ons voelden toen we op school aankwamen en er geen schot in de zaak kwam. Ik ben niet opgestaan om hier niets te komen doen!
Gelukkig had Zuster Mascher (onze leerkracht religione), met haar twee jaar Engels in een ver verleden ook de ideale persoon om een internationale groep te begeleiden, wel een mooie activiteit voorbereid. We maakten allemaal een collage van een typisch gerecht uit ons land. De Belgen kozen voor pannenkoeken, wat echt het enige bleek te zijn waarvan we het recept zeker wisten. Maar we waren niet de minst originelen, want een groepje Italianen koos voor... pizza!

De rest van onze voormiddag bestond uit wachten. De leerkrachten waren blijkbaar aan het eten en ondertussen, tja, moesten de arme kindjes maar wat rondhangen in de gang. Rond de middag vertrokken we dan toch voor een tochtje door Castelnuovo, onder vakkundige leiding van ex-directeur Angelini. Het middagmaal stond gepland in de eetzaal van de middenschool, maar omdat onze zusjes daar zo vreselijke herinneringen aan hebben, kozen wij voor bar Costanza.

's Avonds namen we afscheid van de 'buitenlanders' in People. People is dé uitgaansplek van Castelnuovo. Het is een disco-pub. Beeld je iets in bij het woord disco-pub en de People ziet er gegarandeerd anders uit. Er is namelijk een bowling, een spelruimte (met voetbaltafel, biljart, dansspel, kermisachtige kansspelen...), een bar met grote zitplaats en een ruimte waar muziek gedraaid wordt.
Op zaterdagavond komt de hele jonge populatie hier samen, maar op vrijdagavond is er geen kat te zien. Buiten enkele opa's die zitten kaarten dan... Het was een bescheiden afscheid dus, laten we het zo noemen.

Het deed raar om nu al afscheid te nemen. Lien en ik hadden zelfs medelijden met hen: drie dagen, wat heb je dan van een land gezien? Blij dat we waren dat wij nog even mogen blijven!