Laatste dagen

Terwijl ik deze zeer originele titel letter voor letter op mijn scherm zie verschijnen, dringt het nog eens door: donderdag zijn we al thuis... De laatste dagen bestaan vooral uit alles voor de laatste keer doen: laatste keer Italiaanse les met ex-directeur Angelini, laatste keer naar Lucca, laatste keer lasagne met pesto eten.
Maar er zijn ook eerste keren: de eerste keer serieus opnames maken voor het filmpje bijvoorbeeld, de opdracht die we gekregen hebben vanuit België. We moeten een filmpje van zo'n twintig minuten maken over ons verblijf, met als voertaal Italiaans. Je begrijpt dat dat de eerste maand nog niet zo makkelijk was...

Natuurlijk telt niet enkel dat filmpje, we worden ook geëvalueerd op onze kennis van het Italiaans, krijgen een globale evaluatie (waarrond nog een duistere sfeer hangt) en maken in januari een aantal inhaalexamens. De evaluatie van het Italiaans zit er al op. Vanmorgen hebben we onze punten gekregen en ik heb 'il massimo': 90! Zeer tevreden, en stiekem wel trots dat ik het beter gedaan heb dan de Spanjaarden.

Ze zijn wel een beetje frustrerend, die laatste dagen. Iets plannen kan niet echt meer, iets om naar uit te kijken is er ook niet meer (behalve dan Midnight in Paris, de film waar we woensdagavond naar gaan kijken en het afscheid met pannenkoeken in de Italiaanse les).
Vanochtend vernamen we dat we 10 kg extra kunnen meenemen naar huis, dus beginnen we misschien vandaag al aan onze valiezen. Kwestie van te weten hoeveel pasta we kunnen inslaan!

Donderdagmiddag om 12.35 nemen we het vliegtuig in Pisa (alsjeblieft, sneeuw, wacht tot na ik opgestegen ben!) en we landen rond 14.25 in Charleroi. See you around soon!

Pisa

Uitstapje met de Spanjaarden, Rachele, Lorenza en Arianna naar Pisa, de stad met twee gezichten: bruisende studentenstad en overspoelde Chinezen-/Japannersstad. Al moet je in november al geluk hebben om die tegen het lijf te lopen buiten de buurt van de toren.

Tijd voor cultuur

Vorige week lieten Lien en ik ons overhalen om met het vijfde mee te gaan naar het theater in Viareggio. We gingen er naar een stuk van Pirandello kijken (de titel herinner ik mij niet meer en ook Wikipedia geeft geen antwoord, ik vraag het nog eens!). Voor we naar binnen gingen, waren enkele klasgenoten zo vriendelijk om toch eens kort te schetsen waarover het stuk zou gaan: een man pleegt overspel, zijn vrouw ontdekt het en wil hem laten arresteren, maar de eer van de familie houdt haar tegen. Of we het boek gelezen hadden? Euh boek, is dat er dan?
We slikten en werden al moedeloos bij de gedachte aan twee uur luisteren naar archaïsch Italiaans. Even de oogjes laten rusten leek al een aantrekkelijk alternatief, maar de tickets hadden zo veel gekost!
Een blonde dame sprak het publiek, bestaande uit schoolgaande jeugd, kordaat toe voor het begin van het stuk en trok daarbij meteen mijn aandacht. Een heldere, duidelijke stem, een plezier om naar te luisteren!
Er was uiteindelijk slechts een acteur die voor ons minder goed verstaanbaar sprak. Natuurlijk begrepen we niet alles, maar de grote lijnen hadden we toch mee. Mission accomplished!

Verleid door onze goede ervaring in het theater, gingen we zondagavond naar Breaking Dawn, de nieuwe Twilight-episode, in de cinema van Pieve Fosciana.
We waanden ons in de jaren '80, gloriejaren van cinema Astrid (zo heette het toch he, paps?) in Eeklo. Eén zaaltje, met enkele weinig populaire plaatsen (achter een paal zie je nu eenmaal niet zo veel van het scherm), zware donkerrode stoffen gordijnen en dito zetels. Wat een nostalgisch gevoel!
Na Lien haar beknopte -ahum- samenvatting van de vorige films en de broodnodige informatie over dit boek, was ik optimaal voorbereid. Die voorbereiding was zelfs niet nodig geweest: ik begreep alles wat er gezegd werd! Eerlijk, de Italianen zeiden wel dat er driekwartier werd gedaan over één zin, maar ik had het begrepen!
Mission accomplished, part 2!

Time flies

Meer dan de helft van mijn verblijf is al voorbij. Als je eeuwig jong wil blijven, kom dan zeker niet naar Italië. De tijd loopt hier namelijk dubbel zo snel.
Ondertussen ben ik geconfronteerd met grote verschillen, maar heb ik ook al veel gewoontes overgenomen. Toch zijn er een paar dingen die ik nog steeds raar vind:

• Langs de weg vind je amper verkeersborden met de toegelaten snelheid. Toch weet je niet waar eerst kijken: het staat er vol met borden dat er stenen naar beneden kunnen vallen, dat de weg kan afbrokkelen en dat de rivier kan overstromen. Voor het geval dat je dat tweehonderd meter verder vergeten zou zijn, wordt het daar nog eens herhaald.
• Het ontbijt, mijn favoriete maaltijd van de dag, valt een beetje magertjes -of ja, magertjes...- uit. Croissants uit een plastiekje, koeken met crème uit een plastiekje, briochebrood uit een plastiek zak, koekjes.
• Op het bed vind je in plaats van een donsdeken drie lakens. Het bed opmaken is dan ook geen sinecure. 
• De kleine huizen. Enkel op het platteland (en dan bedoel ik echt afgelegen gehuchten, Sint-Laureins is een metropool in vergelijking met deze dorpen) vind je alleenstaande huizen. In de grotere dorpen en steden woont zo goed als iedereen in een appartement.  
• Op school gebeuren bijna alle toetsen mondeling. Je kan je zelfs vrijwillig opgeven om ondervraagd te worden, met als gevolg dat in onze klas nog maar twee jongens punten hebben voor fysica. 
• Iets eten of drinken in een bar/restaurant is hier betaalbaar tot zelfs goedkoop. Lien en ik gaan dan ook graag een cioccolata calda drinken na de Italiaanse les.

Mijn grootste ergernis van de eerste weken, de gebrekkige kennis van vreemde talen bij de jeugd, is nu zo goed als verdwenen. Het Italiaans begint namelijk aardig te lukken! De namiddaglessen werpen hun vruchten af en ook thuis praten we nu nog enkel Italiaans. En blij dat de Italianen zijn, als ze zien dat je probeert!

Lucca Comics and Games

Na alle veelbelovende dingen die we gehoord hadden over het Comics-festival, konden we het niet laten om ook eens een kijkje te gaan nemen. Samen met mama en papa begaven Lien en ik ons gisteren richting Lucca.
Even een situatieschets: de parking, speciaal voor het evenement gecreëerd, heeft wat weg van de parking van Werchter. Volk, maar volk!

Onderweg naar de binnenstad kwamen we al enkele speciale types tegen: Biancaneve (Sneeuwwitje), enkele elfjes, Japans geklede dames... Dit festival is dus eerder een soort carnaval, een gelegenheid voor volwassenen om zich eens te verkleden.
Er zijn ook tentoonstellingen van strips, in tenten, maar daar vind je enkel de fanatieke verzamelaars. De meeste mensen blijven in de straten en genieten van de rare creaturen die passeren.

Eucultra: dag 3

Vrijdag, dag drie van het Comeniusproject, stond gelijk aan: niet uitgeslapen en véél te vroeg opstaan. Je kan je voorstellen hoe we ons voelden toen we op school aankwamen en er geen schot in de zaak kwam. Ik ben niet opgestaan om hier niets te komen doen!
Gelukkig had Zuster Mascher (onze leerkracht religione), met haar twee jaar Engels in een ver verleden ook de ideale persoon om een internationale groep te begeleiden, wel een mooie activiteit voorbereid. We maakten allemaal een collage van een typisch gerecht uit ons land. De Belgen kozen voor pannenkoeken, wat echt het enige bleek te zijn waarvan we het recept zeker wisten. Maar we waren niet de minst originelen, want een groepje Italianen koos voor... pizza!

De rest van onze voormiddag bestond uit wachten. De leerkrachten waren blijkbaar aan het eten en ondertussen, tja, moesten de arme kindjes maar wat rondhangen in de gang. Rond de middag vertrokken we dan toch voor een tochtje door Castelnuovo, onder vakkundige leiding van ex-directeur Angelini. Het middagmaal stond gepland in de eetzaal van de middenschool, maar omdat onze zusjes daar zo vreselijke herinneringen aan hebben, kozen wij voor bar Costanza.

's Avonds namen we afscheid van de 'buitenlanders' in People. People is dé uitgaansplek van Castelnuovo. Het is een disco-pub. Beeld je iets in bij het woord disco-pub en de People ziet er gegarandeerd anders uit. Er is namelijk een bowling, een spelruimte (met voetbaltafel, biljart, dansspel, kermisachtige kansspelen...), een bar met grote zitplaats en een ruimte waar muziek gedraaid wordt.
Op zaterdagavond komt de hele jonge populatie hier samen, maar op vrijdagavond is er geen kat te zien. Buiten enkele opa's die zitten kaarten dan... Het was een bescheiden afscheid dus, laten we het zo noemen.

Het deed raar om nu al afscheid te nemen. Lien en ik hadden zelfs medelijden met hen: drie dagen, wat heb je dan van een land gezien? Blij dat we waren dat wij nog even mogen blijven!

Eucultra: dag 2

Op donderdag namen we de trein naar Lucca. We brachten er het verplichte bezoek aan de Provincia in het Palazzo Ducale. Een belangrijke meneer -zijn functie ontschiet mij even- verwelkomde ons in het land en in de stad.

De stad zag er wel wat anders uit dan anders, er werden namelijk voorbereidingen getroffen voor het Comics-festival. Naar aanleiding van dit internationaal gekende festival rond strips en games, was er in het Palazzo Ducale een tentoonstelling van allerhande tekenaars en illustrators.

Eucultra: dag 1

Van woensdag tot vrijdag was er de Eucultra-meeting van Comenius op onze school. Deze meeting had de verschillende culturen en tradities als thema (Europe united through Culture and Traditions). Ook België was vertegenwoordigd, door twee leerlingen en leerkrachten van Ten Doorn. Eindelijk nog eens Nederlands horen! (Toch oppassen ook, iemand die onze taal begrijpt)

Het volledige gezelschap -Litouwen, Bulgarië, Turkije, België, Spanje, Italië, Polen en Roemenië- werd om negen uur 's ochtends verwacht in de bibliotheek van de school. De directeur gaf de obligate welkomsttoespraak en we startten de dag met enkele momenten stilte, uit medeleven met de slachtoffers van de ramp in Turkije.

Quando la pania mette il cappello...

Quando la pania mette il cappello, oh Garfagnino prendi l'ombrello!
Dinsdag viel de hemel op ons neer: een hele dag stortregen, met 's nachts onweersbuien waarvan de ramen trilden en het huis kraakte. Wijze raad dan ook van ex-directeur Angelini: wanneer de bergen een wolkenhoedje dragen, neem een paraplu mee!

Lien en ik begaven ons noodgedwongen even buitenshuis: we moesten naar de Italiaanse les. Het water stroomde door de stad. We waadden ons een weg naar de school en arriveerden, ondanks onze paraplu, met natte broeken.
Hier in Castelnuovo is zo'n weer erg gevaarlijk. We hebben hier namelijk een rivier, de Serchio, die dan kan overstromen. Als waarschuwing is er een sirene te horen door de stad.
Buiten de gemoedelijke ongemakken (ik ben niet zo happig op onweer), zijn er ook praktische nadelen: de televisieverbinding viel weg, de stroom viel uit toen Lorenza haar haar wou drogen...

Gelukkig bleef het hierbij, elders in Toscane en Ligurië was het veel erger gesteld: Vijf mensen vermist na noodweer in Italië

Corso d'italiano per stranieri

De laatste dagen gaan zo snel dat het lijkt alsof maandag nog gisteren was. Mijn Italiaans leven heeft die snelheid vooral te danken aan de extra lessen Italiaans die we nu volgen. Elke namiddag gaan we twee uur (vandaag zelfs vier uur) lang onze nieuwe taal oefenen in het CTP hier in Castelnuovo.

Dit is een centrum voor volwassenenonderwijs dat specifieke cursussen Italiaans voor anderstaligen aanbiedt. Wat een bonte verzameling!

Onze eerste groep is er een met een Chinese dame (veertig jaar oud maar ziet er nog geen dertig uit), een Zweeds koppel, een Engelse vrouw (nu even met haar zoon, die hier op vakantie is), een Spaans omaatje, een Ghanese man en een Nigeriaanse vrouw. Dit alles onder vakkundige leiding van leerkracht Gabriela (met Duitse roots). 

Allereerst de Zweden. De vrouw heeft een eigen bedrijf hier in Italië, ze verkoopt typisch Zweedse producten. Of daar eigenlijk wel vraag naar is, blijft voorlopig nog een raadsel. Over wat haar man Olle doet bestaat ook nog twijfel: hijzelf zegt dat hij met pensioen is (makkelijker uit te leggen in het Italiaans), maar volgens zijn vrouw helpt hij haar in het bedrijf.

Ling Fen, de Chinese vrouw, woont al zes jaar in Castelnuovo. Ze heeft hier een kledingzaak en slaagt er blijkbaar al zes jaar in om haar kleren te verkopen zonder kennis van het Italiaans. 

Ook Francesca, de Spaanse oma, trekt zich uit de slag. Het motto van de Spanjaarden in Italië is namelijk: spreek je eigen taal met een ietwat ander accent. Je hoort ze veel praten tijdens de les, maar iets Italiaans komt er eigenlijk niet uit.

Compiti!

Deze week werd het serieus op school: de eerste Italiaanse toetsen waren een feit. Gisteren had ik een test van Engels, over de poëzie van William Blake. Australische Daniela verheft haar werk graag tot een iets hoger niveau en dat heb ik geweten! Er werd in de klas bijna gevochten over wie naast mij mocht zitten. Toen ik de vraag "Hai studiato?" positief beantwoordde, werd Andrea, de gelukkige waar ik naast beland was, helemaal euforisch. Ik ben er echter niet zo zeker van dat hij veel aan mijn naburigheid heeft gehad. Van dit niveau Engels kunnen we op Ten Doorn heel wat leren! We kregen twee nieuwe gedichten van Blake voorgeschoteld: Nurse's Song, de versie uit Songs of Innocence en die uit Songs of Experience.

When the voices of children are heard on the green

And whisp'rings are in the dale

The days of my youth rise fresh in my mind

My face turns green and pale

Then come home, my children, the sun is gone down

And the dews of night arise;

Your spring and your day are wasted in play

And your winter and night in disguise.

(William Blake, Songs of Experience)

Deze gedichten moesten we uitgebreid bespreken qua stijl en inhoud (nog niet zo simpel want ze bevatten een heleboel metaforen) en plaatsen in de context van de Industriële Revolutie. Na twee uur had ik toch zo'n vier A4'tjes volgepend.

Vandaag hadden we dan weer toets van wiskunde, in het derde jaar. Waarover het ging gaan, wisten Lien en ik niet precies, maar het zou wel iets zijn met vergelijkingen en ongelijkheden, aangezien ze daar al het hele jaar mee bezig zijn. We lieten ons graag verrassen.

Spadafora had een lijvige toets voorbereid: 7 oefeningen. Lien keek mij met een vragende (meer smekende) blik aan toen ze iedereen zijn papier zag plooien. Ik was al een ingewijde: de meeste leerlingen gebruiken 'protocolpapier', dubbele A4-bladen, die ze dan nog eens in de lengte plooien zodat je een lange, smalle strook bekomt. Op de voorkant schrijf je je naam, je vouwt alles open om te schrijven en vouwt alles weer dicht om in te dienen. De leerkracht houdt alle toetsen samen met een elastiekje. Handig!

De toets zelf bevatte geen aartsmoeilijke wiskundige kwesties. Bovendien had ik de tijd om met mijn (grafisch) rekentoestel de meeste oplossingen nog eens te controleren. Als ze van het bestaan van zo'n ding afwisten, mocht ik het waarschijnlijk wel niet gebruiken :)

On-arrival training in Roma

Ciao, hi, salut en hei! Gisteren en eergisteren oefenden we onze talen in Rome, op de on-arrival training van Comenius Life Long Learning Programme. 

Donderdag vertrokken we al vroeg in het station van Castelnuovo. Lien had het vandaag wel zéér moeilijk om uit haar bed te komen (zes uur klinkt ook wel echt gruwelijk vroeg) en iets te laat zette papa ons af aan het station. Alhoewel, iets te laat, zelfs de leerkracht was er nog niet!

Het plan was om de trein te nemen naar Lucca en langs Pisa naar Rome te sporen. Jammer genoeg zaten we in Lucca al vast. Om een of andere bizarre reden waren er geen treinen meer naar Pisa. Ander plan dan maar.

Daniela zette koers naar het loket om de snelste reisweg te weten te komen en de tickets te wisselen. Na een twintig minuten begonnen wij (en de rij mensen achter haar die steeds maar langer werd) ons toch af te vragen hoe ze nu zo lang kon praten over een simpele treinreis. Ach Daniela, in voor een praatje met iedereen!

Domani Roma!

Morgen gaan we naar Rome! Samen met de Spanjaarden en mentor Daniela maken we een heuse treinreis om de andere uitwisselingsstudenten te ontmoeten die momenteel in Italië verblijven. Mi piace!

Ondertussen is ook het een en het ander op zijn pootjes terecht gekomen: in de bibliotheek op school (onze studieruimte) staat er plots een keyboard, wat betekent dat ik elke dag kan spelen. Mijn gebeden zijn verhoord!

Vandaag was echter te mooi om waar te zijn: Lien had haar viool mee naar school en we waren van plan wat samen te spelen (Coldplay, Adele...). De muziekleerkracht was meteen gecharmeerd en zag ons eind deze maand al een optreden geven in het teatro. Tot er iets mis bleek te zijn met een van Lien haar stemschroeven... De la-snaar wou maar niet verder dan een sol kruis. Plannen voor een optreden mogen we nu wel even opbergen (op Italiaans tempo is de viool volgende maand misschien in orde).

Om op een echte piano te spelen, mag ik naar de middenschool. 'Heel binnenkort' gaan ze een uurrooster geven. In dezelfde middenschool kunnen Lien en ik waarschijnlijk 's avonds Italiaanse lessen voor volwassenen gaan volgen. Alles om ons Italiaans te verbeteren!

I nonni in Regnano

Naar Italiaanse traditie bezoekt ook mijn gezin op zondag familie. Deze week was het de beurt aan de oma en opa (ouders van Lucca) in Regnano.

Het was weer 'niet ver', een 45 minuutjes rijden. Ik hoopte dat ik ondertussen de bergwegen al gewoon zou zijn, maar neen. Voor mij is het nog steeds focussen op de weg, vooral de op de weg waar we naartoé moeten, en weinig genieten van het prachtige uitzicht.

Als je dacht dat Sint-Laureins een boerendorp was, denk dan maar eens opnieuw. Regnano overtreft alles. Er is maar liefst één kruidenier en de laatste bar is onlangs verdwenen.
Voor het huis van oma en opa is dit echter een droomlocatie. De oprijlaan brengt je naar een klein paradijs. I nonni wonen in een klein boerderijtje. Ze hebben een grote moestuin waar ze de groenten telen die wij elke dag eten, een stukje land en wat dieren.

Binnenkoertje met links een kleine hooizolder, stal voor de dieren
en bergruimte. Rechts is er nog een garage voor de tractor en een
houtoven waarin oma haar befaamde broden en focaccia maakt.

Il mio compleanno

Dinsdag, 4 oktober, werd ik gewekt door een 'proficiat!' van Lien. Diciassette, zeventien, joepie! Aan de ontbijttafel werd ik verwelkomd door een slinger met 'happy b-day' die Lorenza en Rachele gemaakt hadden.
Ook een paar van mijn klasgenoten waren op de hoogte. Bedankt, Facebook! Zelfs Spadafora, leerkracht wiskunde en fysica, wist het nog.

's Avonds mocht ik kiezen wat we aten. Het werd lasagne met pesto (echt heerlijk) en daarna groenten in de oven, met een stukje kaas. Volledig voldaan hoorde ik mama precies in de buffetkast in de living rommelen. Toch nog een dessertje?
Voor ik het goed en wel besefte ging het licht uit, werd er een taart aangevoerd en zongen ze mij in koor een Italiaanse gelukkige verjaardag toe. De traantjes waren er al snel...

Lien en de meisjes hadden in I Gigli stiekem een cadeautje gekocht. Ik kreeg oorbellen en een ketting.

Zomerse zondag in Parco dell' Orecchiella

Zondag staat hier voor de Belgen gelijk aan: de enige dag waarop we kunnen uitslapen! Tegen tien uur werden we wakker van de bedrijvigheid in de keuken. Voor de Italianen staat zondag namelijk gelijk aan: koken!

Na een ontbijtje, een douche (die eindelijk in orde is, welkom hotelbadkamer!) en even heerlijk buiten lezen in de zon, was het al tijd voor het middagmaal. Voor mij een papillot met zalm, rozemarijn en olijfolie. Wat deed mij dat aan thuis denken! Mama maakte het Belgische gevoel compleet met een eigen versie van frietjes in de oven. Het heeft gesmaakt! 

Het middagmaal wordt steevast gevolgd door de woorden: "dolce, gelato, biscotti?" en dan tegen mij: "frutta?". Voor een keer liet ik mij verleiden tot een ijsje, wat geen goede keuze bleek. Mama was voor een limited edition gegaan, en zoals de Groosmannekes weten is dat meestal niet zo een goed idee. Volgende keer toch maar gewoon chocolade of vanille.

In de namiddag moesten de meisjes studeren voor Latijn en Italiaans (La Divina Commedia, oh dio!). Wij trokken er dan maar alleen op uit met mama en papa. Omdat het weer zo mooi was, kozen we voor Parco dell' Orecchiella, een natuurreservaat zo'n twintig kilometer van hier.

Shoppen in I Gigli

Gisteren was het tijd voor ons eerste echte winkelmoment! Samen met papa Luca gingen we naar het shoppingcenter I Gigli in Prato, nabij Firenze.
In de auto ging het gesprek over de boomkwekerijen langs de weg en over de buitentemperatuur. Als je zo tussen de bergen rijdt, springt die namelijk van het ene moment op het andere van 22 graden ('veel kouder dan gisteren!') naar 31 ('oh toch nog warm!'). Volgens opa blijft het weer in oktober nog even goed, joepie!

Avondje uit

Gisterenavond gingen we pizza eten in Il Pozzo met Lorenza, Rachele en vriendinnen Martina en Barbara. De meisjes namen alle tijd om zich mooi te maken en een gepaste outfit uit te zoeken. Lien en ik konden natuurlijk niet onderdoen en dosten ons ook piekfijn uit.

Een vrijdag op school

Momenteel zit ik in het schoolbibliotheekje, voor mijn twee uur studio individuale van vandaag. Vanmorgen hadden we een uur educazione fisica en een uur storia (dat filosofia bleek te zijn). Straks is er nog disegno (technisch tekenen) en dan mogen we naar huis.

Omdat we gisteren onze sportkledij waren vergeten, hadden Lien en ik vandaag een mooi outfitje bij. Niet nodig gehad. We hadden slechts een uurtje les en de leerkracht vond het niet nodig om naar de sporthal te gaan. 50 meter is wel ver natuurlijk. Als vervanging werden we getrakteerd op een uitleg over outdoorsporten. Ik begreep dat het ging over orientatieloop, free climbing en nordic walking. Van dat laatste deed de leerkracht een demonstratie waarvan ik, met mijn uitgebreide kennis van nordic walking, meteen zag dat ze fout was. Gestrekte armen he, mams!
Erg aandachtig was de klas niet, want bijna iedereen was bezig met zijn projectie van een piramide voor disegno (waar Lien en ik gisteren thuis echt mee gezwoegd hebben). Dat was voor onze sportleraar geen probleem.

Lucca

Maandag namen we na school (om 13u dus) de trein naar Lucca, samen met de andere uitwisselingsstudenten van de school en hun gaststudenten. We waren dus met een serieus gezelschap: 11 man! (waaronder ocharme 1 jongen).
Een Italiaans station ziet er ietwat anders uit dan een Belgisch. Je koopt je ticket in een krantenwinkeltje annex bar en valideert het in een gele machine. Voor een retourtje Lucca waren we 7,60 euro kwijt. Lien en ik hadden erger verwacht!

De Italiaanse meisjes waren schitterend voorbereid. Al op de trein werden we gewaarschuwd als er een mooi landschap op komst was en vertelde Arianna de legende van de Ponte del Diavolo (Duivelsbrug) die we passeerden. Het verhaal gaat als volgt: de architect vreesde dat hij niet op tijd klaar zou zijn met de brug en sloot een pact met de Duivel. Die zou de brug in één nacht bouwen. In ruil wou de Duivel de ziel van de eerste persoon die de brug overstak. De architect ging akkoord en liet de volgende dag een hond als eerste de brug oversteken. De Duivel was woedend omdat hij werd beetgenomen en wierp zichzelf in het water van de Serchio. Dit was de laatste keer dat de Duivel gezien werd in deze buurt.

Ponte del Diavolo

Pranzo di famiglia

Soms zijn clichés gewoon waar. De Miracoli-reclame met de gelukkige familie en een eindeloos gevulde tafel: helemaal correct hier in Toscane.
De nicht van Lorenza en Rachele is net verhuisd en organiseerde een familielunch om haar huis in te wijden. De hele familie van mama's kant was present (zo'n twintig man). Het plan was om tegen halftwaalf vanuit Castelnuovo te vertrekken. Vijf vrouwen in huis, je weet wat dat wordt... En dan nog eens opgehouden door de buurvrouw ook! Tegen kwart over twaalf waren we aan het rijden. De tocht was een goeie 60 km, grotendeels dezelfde weg  als we gedaan hadden met Paul vanuit Pisa (er is eigenlijk maar een weg om Castelnuovo te verlaten en die is toch wel twintig km lang), en ik mocht vooraan in de Scénic zitten zodat ik niet wagenziek werd. Mama reed mee met haar zus, omdat er in onze auto geen plaats is voor zes.

De nicht woont op het platteland, heel afgelegen, en de weg naar het huis is zoals de Groosmannekes hem kennen: een goeie twee km grind, vol hellingen en scherpe bochten. Luca bracht ons zonder kleerscheuren en hernia aan 10km/u naar onze afgelegen bestemming. Het huis is werkelijk prachtig: beetje vervallen, afgebladderde verf, maar wat een ruimte en wat een tuin voor Italiaanse normen! Volgens de familie is het een typisch Toscaans huis op het platteland.
We werden er heel hartelijk onthaald (twee kussen in plaats van drie!) en al meteen doorverwezen naar de tafel.

Eerste schooldag

Lien en ik stonden gisteren op met kriebels in onze buikjes: eerste dag naar school! De lessen starten om acht uur en normaal gaan de meisjes te voet en vertrekken ze rond twintig voor. Voor onze eerste keer bracht papa Luca ons echter met de auto.

Rond de school heerste er een heel andere drukte dan in België: auto's reden af en aan, jongens en meisjes stapten uit en repten zich in het ochtendzonnetje naar de lokalen. ('s Ochtends is het hier wel nog niet zó warm, je hebt zeker een truitje nodig)

Het uurrooster voor vandaag bestond uit: Inglese 3B, Latino 3B, Storia 3B, Studio Individuale, Fisica 3B.

Lorenza en Rachele toonden in een sneltempo de lokalen waar we vandaag moesten zijn, legden uit dat we voor het uurtje Studio Individuale op het secretariaat de sleutel van de bibliotheek moesten gaan vragen (chiavi della biblioteca, of zoiets) en dropten ons dan bij onze klasgenootjes. Zelf volgen ze les in het vierde jaar, maar dat zou voor ons te moeilijk zijn. Voor Italiaans zitten we zelfs nog in het tweede jaar, omdat die minder literatuur zien.

Verkenning van Castelnuovo

Ik hou het vooral bij foto's, die zeggen genoeg

Ons appartement is in het gele gebouw, op de bovenste verdieping, met een klein terrasje om de was te laten drogen

Lorenza

Arrivo

Vertrekken om drie uur 's nachts werd uiteindelijk aan het rijden zijn om vier uur. Al meteen mijn ontbijtje en flesje water vergeten, goed begonnen! Gelukkig konden we onderweg goed doorrijden (iets te goed aan het station van Eeklo) en arriveerden we ruim op tijd in Beauvais. Mijn eerste keer op de luchthaven, spannend! Bij de weegschaal van de check-in brak het zweet mij toch uit: 1 kilo te veel is 20 euro bijbetalen... Als een volleerde reizigster zwierde ik mijn valiezen op de weegschaal, die eerst 14 en bij de tweede 19 kilo aangaf. Perfect dus met een maximum van 15 en 20. Zuchtje van verlichting!

Raymonds Italianen

Italianen
Blondjes blijven zij niet af
Onnozel fluiten, Italianen zijn te maf

Italianen
Aan honderd blablabla per uur
Schone schoenen, zeer veel stijl
Maar geen caruur

Italianen - Raymond van het Groenewoud

Ik ben gewaarschuwd! (Met dank aan nonkel Luc)

Uitzending AVS

Gisteren was een drukke dag op IPM-vlak. Zoals afgesproken was er om 18u de laatste vergadering en ging ik met mama en papa inkopen doen voor mijn afscheidsdrink. Totaal onverwacht echter spotten we rond de middag camera's in de schoolgangen. ("Oh nee, 't is van AVS!")

De camera's bleken wel degelijk voor ons bedoeld te zijn (wat valt er anders eigenlijk nog te beleven op de Dullaert). Na het tweede uur kwam ik Lien in paniek tegen in de gang: "Ze komen in uw klas filmen en ge moet doen alsof ge het niet ziet, maar met een camera tien centimeter voor uw hoofd is dat wel niet gemakkelijk he!"
In mijn klas kwam Luk Dewulf inderdaad ook een aantal beeldjes schieten. Ik legde een kort interview af en was héél erg gerustgesteld toen ik zag dat ze mijn Italiaanse zin niet in de uitzending hebben gebruikt. Aan die uitspraak valt toch nog wat te werken!

't Kopke in de krant!

Net die éne keer dat ik te laat beneden ben om op mijn gemak de krant te kunnen doorbladeren, is natuurlijk het eerste wat ik hoor als ik op school kom: "Jawadde, mee 't kopke in de krant!".

Mooi toch! (We laten het fronsen van mijn wenkbrauwen bij sommige passages maar achterwege)

Persberichten op één september

Eén september betekende ook voor mij weer de eerste dag in Ten Doorn. Tot ik vertrek woon ik namelijk nog alle lessen bij, om de leerkrachten te leren kennen en praktische afspraken te maken (waar nog weinig van in huis is gekomen aangezien de meeste leerkrachten niet op de hoogte waren van ons vertrek!). En natuurlijk is de leerstof die ik nu nog kan meepikken handig meegenomen.

Toch blijven we ook bezig met het project. Deze week werd ons gevraagd om in één zin onze verwachtingen te omschrijven, wat gebruikt zou worden in het persbericht. Mijn vurige gebeden voor een kwaliteitskrant zijn helaas niet verhoord, we verschijnen in Het Nieuwsblad en Het Laatste Nieuws... Gelukkig zijn we wel te vinden in een artikel op de zéér kwaliteitsvolle website van de school!

Finalmente!

De vertrekdatum staat vast! Vrijdag 16 september om 8u35 neem ik samen met Lien en onze contactleerkracht het vliegtuig op de luchthaven van Beauvais. Bestemming: Pisa. Vanuit Pisa zetten we onze tocht verder met een huurauto om rond de middag in Castelnuovo te arriveren.

Wie zijn ze? Wat doen ze? En vooral, wat drijft hen?

De meest gestelde vraag de afgelopen maanden moet toch wel zijn: "Waarom?" We probeerden er een antwoord op te geven tijdens het sollicitatiegesprek, vertelden leerkrachten meer over het project en over het nut ervan en vertelden het hele verhaal en onze motivatie tot vervelens toe (eigenlijk verveelde het helemaal niet, maar nam de spanning net toe elke keer ik het vertelde) aan vrienden en familie. Na al die keren verval je nogal makkelijk in de clichés. Want je doet het toch echt om je persoonlijkheid te verruimen? Om nieuwe culturen te leren kennen en die oogkleppen af te nemen? Buiten de landsgrenzen denken ís toch echt belangrijk tegenwoordig?

Gelukkig werd er op 27 juni een pre-departure training georganiseerd voor alle Vlaamse IPM-studenten. Afspraak in jeugdherberg De Blauwput in Leuven met AFS-medewerkers Helga Schepers en Bert Vercamer en Isabel Laenen van Epos. Zoals Linde en ik kunnen bevestigen is deze jeugdherberg een ideaal afspreekpunt. Zo dicht bij het station dat we er zelfs achteloos voorbij liepen. ("Dat kan hier toch nog niet zijn! Dat is een meter buiten het station en volgens de routebeschrijving moeten we de berg opstappen!")

Mede mogelijk gemaakt door: Comenius Individual Pupil Mobility

"Ik ga op Comenius" is de makkelijke, veel gebruikte manier om uit te leggen wat ik nu eigenlijk van plan ben. Helemaal juist is het echter niet.

Onze Individual Pupil Mobility (IPM voor de handigheid) maakt deel uit van het Comeniusplan, gesubsidieerd door Epos. Datzelfde Epos is de drijvende kracht achter zowel de Erasmusprojecten voor het hoger onderwijs als het Leonardo da Vinciprogramma.

Wat zijn nu de verschillen met de klassieke Comeniusuitwisseling?

De aanloop

Wat begon als een spannende gedachte komt nu wel heel dichtbij: drie maanden les volgen in het buitenland!
Ik overleefde een sollicitatiemail en -gesprek (met plotselinge overschakeling naar het Engels, als taalvaardigheidstest), ik oefende heel wat geduld uit, vulde een stapel papieren in, oefende geduld uit, wachtte vol spanning, liet papieren invullen door dokters  ("ja, vaccinaties ...") en ouders ("het karakter van ons dochter beschrijven?") , oefende -juist, ja- geduld uit en werd uiteindelijk geselecteerd!
Het werd Italië.