Corso d'italiano per stranieri

De laatste dagen gaan zo snel dat het lijkt alsof maandag nog gisteren was. Mijn Italiaans leven heeft die snelheid vooral te danken aan de extra lessen Italiaans die we nu volgen. Elke namiddag gaan we twee uur (vandaag zelfs vier uur) lang onze nieuwe taal oefenen in het CTP hier in Castelnuovo.

Dit is een centrum voor volwassenenonderwijs dat specifieke cursussen Italiaans voor anderstaligen aanbiedt. Wat een bonte verzameling!

Onze eerste groep is er een met een Chinese dame (veertig jaar oud maar ziet er nog geen dertig uit), een Zweeds koppel, een Engelse vrouw (nu even met haar zoon, die hier op vakantie is), een Spaans omaatje, een Ghanese man en een Nigeriaanse vrouw. Dit alles onder vakkundige leiding van leerkracht Gabriela (met Duitse roots). 

Allereerst de Zweden. De vrouw heeft een eigen bedrijf hier in Italië, ze verkoopt typisch Zweedse producten. Of daar eigenlijk wel vraag naar is, blijft voorlopig nog een raadsel. Over wat haar man Olle doet bestaat ook nog twijfel: hijzelf zegt dat hij met pensioen is (makkelijker uit te leggen in het Italiaans), maar volgens zijn vrouw helpt hij haar in het bedrijf.

Ling Fen, de Chinese vrouw, woont al zes jaar in Castelnuovo. Ze heeft hier een kledingzaak en slaagt er blijkbaar al zes jaar in om haar kleren te verkopen zonder kennis van het Italiaans. 

Ook Francesca, de Spaanse oma, trekt zich uit de slag. Het motto van de Spanjaarden in Italië is namelijk: spreek je eigen taal met een ietwat ander accent. Je hoort ze veel praten tijdens de les, maar iets Italiaans komt er eigenlijk niet uit.

Dan is er nog Maureen uit Manchester. Zij werd naar Italië gelokt door het beeld van 'la dolce vita' en verbouwt hier nu een huis.

En tenslotte het Afrikaanse koppel: Aziz en Patricia. Lien, die vorig jaar in Kameroen haar hart aan Afrika verloor, was meteen gecharmeerd door hun zoontje Mozes. Drie maand oud (al valt dat te betwijfelen), schattig kirrend en grote ogen trekkend, hoe kan het ook anders! Papa Aziz en mama Patricia zijn helaas een andere zaak. Patricia begrijpt af en toe nog iets van de les, maar Aziz moet hier zelfs leren schrijven. Ik weet niet hoe veel ik moet geloven van zijn perfecte kennis van vijf talen... Ook vertelde Aziz openlijk dat hij voorstander is van polygamie en keek hij daarbij overduidelijk naar Lien. Maar wees gerust, Ivan en Christa, ik zorg dat ze veilig naar huis komt!

Dit allegaartje leert Gabriela met eindeloos veel geduld de basis van de Italiaanse taal aan. Moedig!

Vanmiddag hadden we nog een andere les, conversazione. Deze studenten hebben al enkele jaren ervaring en focussen nu meer op het praten dan op de grammatica. 

Toen we het lokaaltje binnenkwamen, waren Lien en ik er zeker van dat we ons vergist hadden. Dit was zeker en vast de brei- of haakclub! Vier omaatjes keken ons vol verwachting aan en vroegen waar we vandaan kwamen. 'Dal Belgio, si!' Bleek dit dus wel degelijk onze conversatieles te zijn.

Ons gezelschap bestond uit: een Duitse oma, een Schotse, een Engelse ("The Bouquet-residence, the lady of the house speaking") en een Nieuw-Zeelandse. Iedereen stelde zich voor en tegen de raad van leerkracht Piera in, deelden alle dames vol trots hun leeftijd mee. Ik viel bijna van mijn stoel. Zestig, zeventig, bijna tachtig, volgend jaar vijftig jaar getrouwd... Wat een moed om op zo'n leeftijd nog een nieuwe taal te leren! 

De reden waarom ze Italiaans leren was voor drie van hen dezelfde: getrouwd met een Italiaanse man, na hun pensioen hier komen wonen en nu eindelijk ook wel eens willen praten in de landstaal.

De vrouw uit Nieuw-Zeeland, vroeger lerares wetenschappen, is jaren geleden verliefd geworden op Italië. Ze is hier ondertussen al zes keer voor een langere periode (meer dan 3 maanden) geweest en bleef ook na de dood van haar man alleen verder reizen. Ondertussen heeft ze ongeveer elke Italiaanse stad die zijn naam waardig is, gezien. Dit was haar laatste dag hier, morgen trekt ze voor een week naar Umbrië en daarna vliegt ze weer naar Nieuw-Zeeland.

Alle aandacht ging dan ook naar haar deze les. Ze kreeg de opdracht om te praten over haar land en dat deed ze vol overtuiging, zoals het een echte leerkracht betaamt: met de kaart in de buurt en de pen in de aanslag. We leerden dat Italië en Nieuw-Zeeland als het ware gespiegeld zijn: ze hebben een tegengestelde breedteligging (45°N en 45°S) en hebben met wat verbeelding dezelfde vorm, maar dan gespiegeld.

Als afscheid had ze pikelets gemaakt, een typische Nieuw-Zeelandse lekkernij, waar ook wij van mochten smullen. En blij dat ze waren toen de meisjes zeiden dat het smaakte!

Pikelets

Ze zagen 'de jeugd' graag volgende week terug en ik ook kijk al uit naar de volgende les!