I nonni in Regnano

Naar Italiaanse traditie bezoekt ook mijn gezin op zondag familie. Deze week was het de beurt aan de oma en opa (ouders van Lucca) in Regnano.

Het was weer 'niet ver', een 45 minuutjes rijden. Ik hoopte dat ik ondertussen de bergwegen al gewoon zou zijn, maar neen. Voor mij is het nog steeds focussen op de weg, vooral de op de weg waar we naartoé moeten, en weinig genieten van het prachtige uitzicht.

Als je dacht dat Sint-Laureins een boerendorp was, denk dan maar eens opnieuw. Regnano overtreft alles. Er is maar liefst één kruidenier en de laatste bar is onlangs verdwenen.
Voor het huis van oma en opa is dit echter een droomlocatie. De oprijlaan brengt je naar een klein paradijs. I nonni wonen in een klein boerderijtje. Ze hebben een grote moestuin waar ze de groenten telen die wij elke dag eten, een stukje land en wat dieren.

Binnenkoertje met links een kleine hooizolder, stal voor de dieren
en bergruimte. Rechts is er nog een garage voor de tractor en een
houtoven waarin oma haar befaamde broden en focaccia maakt.

de oven

moestuin, feels like home! 

Bella is niet meer. Gisteren is ze geslacht.

enkele van de honderden konijntjes

Binnen zagen we meteen oma aan het werk: laverend tussen oven, kookvuur, koelkast en tegelijk vol aandacht voor de Belgische meisjes. 'Bella! Carina!' waren weer de meest gehoorde woorden van de dag. In een sneltempo toverde la nonna een heerlijk middagmaal op tafel.

oma, druk in de weer

• Pasta verde con pomodori (con ragù voor de vleeseters)
• Een omelet met kaas voor mij / kotelet en een zelfgemaakte soort van cordon bleu
  Patate arroste, in de oven dus, met rozemarijn
  Een soort tempura van funghi (die opa de dag voordien was gaan plukken in de bergen. Het plukken van paddenstoelen is hier heel gewoon. Er groeit blijkbaar een overvloed, al heb ik er zelf nog geen gezien, buiten op mijn bord dan. Opa kwam die dag terug met een vangst van 4 kg.)
• Frutta, van eigen kweek natuurlijk: appels, peren, druiven, perziken
• Overheerlijke perzikcake. Ik moest mij inhouden om geen tweede stuk te nemen.

Na dit copieuze maal trokken Lien en ik er met papa op uit. We bezochten een berg in de buurt, van waarop je mooie uitzichten hebt over de streek. Bij helder weer kan je (volgens papa) zelfs de zee zien. Papa en ik waren ervan overtuigd dat we ze gezien hadden, maar daar is op de foto's verbazend weinig van terug te vinden.
 In de zomer wordt er veel gepicknickt (ook al hangt er een bord 'proprietà privata'), maar vandaag was het er héél erg rustig. Niet verwonderlijk, want het was ijs-, maar dan ook ijskoud. De ijzige wind deed Lien en mij, nochtans deftig gekleed, rillen van de kou. Ook voor papa, die zijn jasje vergeten was, was de pret er snel af. Maar het uitzicht was natuurlijk wel mooi...

Terug in Regnano keken Lien en ik onder het eten van vers gepofte kastanjes (verslavend!) met oma en opa naar 'Domenica Cinque', een typische Italiaanse talkshow. Veel make-up, veel tranen, veel onmogelijk hoge hakken en liefst nog wat roddels rond het privéleven van maffiosi. Opa bracht ons vakkundig op de hoogte van de onmisbare achtergronden. Wonder bij wonder konden we hem vrij goed verstaan. Als je iets wilt duidelijk maken lukt dat dus echt altijd!

 We vertrokken naar huis met een voorraad groenten, een paar broden en de belofte om nog eens terug te keren. Onderweg nog enkele landschapsfotootjes:

Weetje van de dag: Lien en ik verrasten het hele gezelschap omdat we een zin in opa's dialect begrepen. 'Perseinen' is een universele term!