On-arrival training in Roma

Ciao, hi, salut en hei! Gisteren en eergisteren oefenden we onze talen in Rome, op de on-arrival training van Comenius Life Long Learning Programme. 

Donderdag vertrokken we al vroeg in het station van Castelnuovo. Lien had het vandaag wel zéér moeilijk om uit haar bed te komen (zes uur klinkt ook wel echt gruwelijk vroeg) en iets te laat zette papa ons af aan het station. Alhoewel, iets te laat, zelfs de leerkracht was er nog niet!

Het plan was om de trein te nemen naar Lucca en langs Pisa naar Rome te sporen. Jammer genoeg zaten we in Lucca al vast. Om een of andere bizarre reden waren er geen treinen meer naar Pisa. Ander plan dan maar.

Daniela zette koers naar het loket om de snelste reisweg te weten te komen en de tickets te wisselen. Na een twintig minuten begonnen wij (en de rij mensen achter haar die steeds maar langer werd) ons toch af te vragen hoe ze nu zo lang kon praten over een simpele treinreis. Ach Daniela, in voor een praatje met iedereen!

We dronken nog snel een koffietje voor we onze reis, nu via Firenze naar Rome, hervatten. Lien en ik gingen voor een 'hot chocolate', Daniela bestelde voor ons. Daar laten we ons ook geen tweede keer aan vangen! Cioccolato caldo is dus gesmolten chocolade, zonder melk, waar je lepeltje met gemak in blijft rechtstaan. Con latte, per favore!

In Firenze namen we de Eurostar naar Rome, wat een luxe! Ontspannen en van het uitzicht genieten: de trein is altijd een beetje reizen! Onderweg praatten we met mentor Daniela (in het Engels, zij is van Australië) over het schoolsysteem in Italië en België. 

Na zes uur arriveerden we in Rome. Te voet, met een Google Maps-plannetje in de aanslag, gingen we naar de school waar de meeting doorging. We kwamen er binnen tijdens het middagmaal. Snel dropten we onze valiesjes en schoven mee aan voor een walking lunch, met verschillende soorten pasta. Tijdens het eten ontmoetten we Silke en Maxim, de andere twee Belgische studenten in Italië (Bari). Ook zij stellen het goed, wat leuk was om te horen. 

Na het eten werden we in kleinere groepen onderverdeeld, naargelang de taal die we het best beheersen. Lien en ik kwamen terecht in een Engelstalige groep, met zes Noren, twee mensen uit Tsjechië en drie Walen. We moesten onszelf voorstellen en kort vertellen wat onze ervaringen waren tot nu toe. De begeleidsters schrokken echter toen ze hoorden dat we hier allemaal al een maand waren. Alle sessies waren gebaseerd op verwachtingen en moeilijkheden die we al ondervonden hebben. Dit kwam toch iets te laat...

We waren dus erg blij toen we na de koffiepauze tijd krgen om de stad te verkennen. Helaas dachten onze leerkrachten dat dit een georganiseerde rondleiding zou zijn en bleken we gewoon ons plan te moeten trekken. Dat deden we dan maar, samen met de studenten uit Bari. De Belgen en de Spanjaarden op stap, onder leiding van drie Italiaanse vrouwen, gevaarlijk!

Op de organisatie viel heel wat aan te merken. We moesten namelijk onze bagage meenemen op onze tocht door Rome, omdat we pas 's avonds naar het hotel gingen. Gezellig met de trolley over de kasseien, de blaren op mijn hand herinneren mij eraan.

Toch lieten we ons niet ontmoedigen en stapten we dapper naar de Fontana di Trevi. Wat een overrompeling!

Silke nam, zoals het echte toeristen betaamt, een foto van mij en Lien voor de fontein. Een vrouw sprak haar aan: "If they are yours, they are beautiful". Een hysterische lachbui van ons allemaal was het gevolg.

We gingen verder naar de Spaanse Trappen op het Piazza di Spagna. De leerkrachten besloten beneden te blijven met de valiezen en gaven ons vijf minuten om enkele foto's te nemen. De rozenverkopers en andere onnozelaars van ons afslaand, gingen wij met z'n drieën gezwind de trappen op.

Boven werden we getrakteerd op een prachtig panorama bij ondergaande zon. Het deed ons denken aan Montmartre tijdens onze Parijsreis in het vierde jaar.

Volgende halte: het Colosseum. Zwetend en bevangen door de zuurstofarme lucht gaven we maar niet op. We hobbelden met onze trolleys van het ene trottoir naar het andere. Plotseling kwamen we in een opvallend rustige wijk met wel heel veel politie. Toen we de wijk wilden verlaten, was de weg afgesloten door enkele combi's. "Naar het Colosseum? Niet langs hier, mevrouw." De agenten met schilden en kniebeschermers (?) gaven ons een ietwat eng gevoel.

Het werd mij pas duidelijk toen ik een jongen en een meisje met een glas drank zag gaan neerzitten in het midden van de straat en 'salute' hoorde roepen naar de agenten. De leerkracht uit Bari gaf wat uitleg: dit waren de Italiaanse Indignados, betogend tegen het huidige economische klimaat.
Hebben we dan ook weer eens meegemaakt!

Uiteindelijk raakten we uit de wijk en aan het Colosseum. Het is te zeggen, eraan... De leerkrachten bleven weer op een veilige afstand bij de valiezen en lieten ons begaan. We hoorden enkel nog "Be careful when you cross".
Van boven hadden we de gevaarlijke weg nog niet gezien. Lien en ik hadden al bijna vrede genomen met een Colosseum vanop afstand, maar Silke hield als een volleerde Italiaanse wat auto's tegen. Lopen maar!
Het had iets, zo verlicht in het donker, maar eerlijk gezegd sprak het mij niet echt aan. Het is die autostrade ervoor die afbreuk doet aan het gevoel van de oudheid!

De leerkrachten wilden per se een groepsfoto en lieten ons poseren op een heuveltje met het gezicht naar het Colosseum. Tot de attente Spaanse Christian hen erop wees dat we misschien beter het Colosseum als achtergrond konden nemen...

Ondertussen werd het tijd om te gaan eten. Er was voor alle studenten een plaatsje gereserveerd in een restaurant niet ver van de Basiliek van Santa Maria Maggiore. Als een van de laatsten (het begint een gewoonte te worden) kwamen we er aan.

Als hapje waren er toastjes met tomaat en iets bizars dat leek op paté en volgens Silke pesto was, maar blijkbaar smaakte naar confituur. Er volgde lasagna con ragù. Ik legde aan de serveerster uit dat ik geen vlees at en kreeg een gigantisch bord risotto met parmigiano. Nadien nog aardappelen in de oven met vier lappen vlees. Hier vroeg een Frans moslimmeisje aan de serveerster welk vlees het was. Natuurlijk wist zij met het antwoord van de Italiaanse nog niet veel meer. Een ober bracht duidelijkheid met een 'moehoeeeee'.

Vele borden werden al bijna onaangeraakt afgeruimd en er volgde nog een dessert. We hebben zeker genoeg gegeten!

Langzaamaan vertrok iedereen naar zijn hotel. Wij bleven echter achter zonder leerkracht. Hely, een van de Spaanse meisjes van onze school, had namelijk haar vinger gesneden aan een colablikje en was met onze mentor naar het ziekenhuis. 

De mentor uit Bari ontfermde zich over ons en wou ons meenemen naar haar hotel tot Daniela ons kon komen ophalen. Dat vond ik echter niet zo een goed plan: het was ondertussen al elf uur, wie weet hoe lang dat daar zou duren in het ziekenhuis, en dan hadden we ons hotel nog niet eens gevonden!

Ik had het adres van het hotel bij en Silke bezorgde me een plannetje. We hadden al snel uitgemaakt waar we naartoe moesten, maar de mentor vroeg het toch liever nog eens (bizarre redenering, de kaart kan toch niet fout zijn?). En inderdaad, in de Via Palermo dook Hotel Vergilio voor ons op. Uitgeput checkten we in.

Het hotelletje was schattig, maar de kamers toch al vrij oud en wat groezelig. Maar wat maakt dat uit als je zo moe bent. We namen een snelle douche en vielen als een blok in slaap.

Om kwart na zeven 's ochtends wachtte ons echter een minder mooie verrassing: keiharde bedden, rugpijn, stijf! En dat hoofd! Auw! De twee nachten zonder veel slaap eisten zijn tol. We sleepten ons naar het ontbijt.

The morning after

Deze dag waren er zowel in de voormiddag als in de namiddag sessies voorzien op de school. We werden toegesproken door twee studenten die deelnamen aan het pilootproject en kregen nog wat info over praktische zaken als de verzekering. Om tien uur was er een koffiepauze met verschillende soorten cake en haalden Lien en ik ons beste Frans boven om wat met de Walen te praten. Hun eerste vraag was: "Contre la séparation?".

In de namiddag leerden we de studenten van onze groep eindelijk wat beter kennen. We kregen een opdracht in groepjes. Al snel ging het niet meer over de opdracht, maar praatten we honderduit over onze ervaringen. Het werd zo gezellig dat ik het ongelooflijk jammer vond om om drie uur afscheid te nemen (wij moesten vroeger vertrekken dan de rest omdat we nog een lange treinreis voor de boeg hadden). We hadden niet eens tijd om nog familienamen uit te wisselen... 

Deze training kwam naar mijn gevoel iets te laat, maar het was leuk om jonge mensen met dezelfde ingesteldheid en hetzelfde doel als jezelf te zien. Nu zijn we nog dicht bij elkaar, in hetzelfde land, maar binnen twee maanden trekken we weer allemaal naar onze thuishavens, in alle uithoeken van Europa.