Arrivo

Vertrekken om drie uur 's nachts werd uiteindelijk aan het rijden zijn om vier uur. Al meteen mijn ontbijtje en flesje water vergeten, goed begonnen! Gelukkig konden we onderweg goed doorrijden (iets te goed aan het station van Eeklo) en arriveerden we ruim op tijd in Beauvais. Mijn eerste keer op de luchthaven, spannend! Bij de weegschaal van de check-in brak het zweet mij toch uit: 1 kilo te veel is 20 euro bijbetalen... Als een volleerde reizigster zwierde ik mijn valiezen op de weegschaal, die eerst 14 en bij de tweede 19 kilo aangaf. Perfect dus met een maximum van 15 en 20. Zuchtje van verlichting!

Bij de controle van de handbagage werd ik meteen al kwaad bekeken. Ik had niet gezien op de bordjes dat je je laptop uit je tas moest halen en in een bakje moest leggen... Een geluk dat ze de schaar in mijn pennenzak niet ontdekt hebben!

Bij het instappen in het vliegtuig vond ik alles heel grappig en spannend, maar dat veranderde toen we opstegen. Lien zei dat het eenzelfde gevoel was als in een achtbaan. Jammer dat ik nog nooit in een pretpark ben geweest... Wist ik veel dat dat vliegtuig zooo snel zou rijden. Van de prachtige uitzichten heb ik weinig gezien (ook de blijkbaar prachtige haven van Livorno niet), want ik was zo goed als de hele reis zo misselijk dat ik me maar op een punt kon concentreren: de zetel twee rijen voor mij.

Bij het uitstappen in Pisa slaakte ik mijn tweede zucht van de dag: zo warm! Kousenbroek en jas gingen al snel uit in het toilet van de luchthaven en ik haalde mij snel een flesje water uit een automaat. Tegen dan waren de enige valiezen die nog over de band rolden de onze. Beetje overbodig dus, dat rood lintje dat ik had aangebracht om ze snel te kunnen herkennen.
Met een pendelbusje reden we naar de autoverhuurcentrale. Toen Paul met zijn huurauto, een 'middenklasse' rood Alfa Romeootje, zag zelfs ik met mijn weinig ruimtelijk inzicht dat al die valiezen daar nooit zouden inpassen. Gelukkig is Paul de man van het stapelen en kreeg hij de meeste valiezen in de koffer (tot het dak gestapeld) en de overige twee plus mijn handbage op de passagierszetel. Toch enkele probleempjes: achteruitkijkspiegel niet zichtbaar, rechter zijspiegel niet zichtbaar, achterbank: volledig naar voren geschoven en naar voren gekanteld. Resultaat: Lien, ik en Paul zijn vriendin op de achterbank, met onze knieën tegen de zetels, lekker knus bij elkaar bij 30°C! Feestje!
Gelukkig was het maar een negentig kilometer... :)

De auto. Een foto van Lien want mijn camera lag ergens, ja, daar helemaal vanonder

We reden richting onze school in Castelnuovo, waar onze mentor Daniela ons zou opwachten. Helaas vonden we die school toch precies niet in de Via XX Settembre. Bleek dat we in de Via XX Aprile moesten zijn...
Onze mentor Daniela kwam ons tegemoet gereden en begroette ons hartelijk in het midden van de straat. Lien en ik konden alleen maar denken: pas op voor die auto's!

We bezochten de school en kregen te horen dat er de volgende dag al meteen les was (zaterdag, daar hadden we niet op gerekend!) en kregen ons aangepast uurrooster. Na enkele minuten kwamen ook Rachele en Lorenza aan met hun papa en werden onze valiezen van de Alfa Romeo naar een iets meer gepaste Renault (ik denk Scénic) versluisd. Het was maar enkele minuutjes rijden naar huis, zeiden ze.
Maar hoho als je je nu een Belgische versie van een dorp had voorgesteld. De weg draait en keert, liefst met een helling van meer dan 45° en leuke haarspeldbochtjes. Gelukkig is papa Luca een heel erg goede chauffeur (zoals de meesten hier!) en bracht hij ons veilig en op een rustige manier naar het huis.

Zoals de traditie van de Groosmannekes voorschrijft als het om grote, zware valiezen gaat, woont mijn familie natuurlijk op de bovenste verdieping. Papa Luca toonde al meteen zijn spieren door mijn twee valiezen in een keer naar boven te dragen. Onderweg passeerden we de bomma van een verdiep lager. Ze stond naar ons te schreeuwen (Italianen praten graag luid maar dit was overduidelijk aggressief schreeuwen) en uitgebreid te gesticuleren. Er 'scheelt' iets met haar volgens de meisjes. "She's mad."
Haar echtgenoot is een aantal jaar geleden overleden en nu denkt ze dat alle vrouwen die ze tegenkomt in het gebouw zijn minnaressen zijn, die ze dus uitmaakt voor alles wat niet mooi is.
Ze schreeuwt trouwens niet alleen tegen mensen die voorbij komen, ook tegen zichzelf kan ze goed tekeer gaan. Momenteel is ze weer bezig...

We wisten Lorenza en Rachele in een appartement wonen en dus had ik het mij erger voorgesteld dan het bleek te zijn. Eigenlijk is het nog best ruim, met een vernieuwde badkamer in ons deel. De mama en papa slapen en douchen in de studio hier net naast. De deuren staan dan ook meestal open zodat iedereen vlot van hot naar her kan lopen.

Het appartement is heel schattig ingericht, net een vakantiehuisje (inclusief afdruiprek in de kast) en op onze bedden lag een heel arsenaal aan knuffeltjes klaar. Lien en ik pakten meteen uit, aten wat spaghetti en daarna gingen we op verkenning door Castelnuovo.

Uitpakken in ons roze kamertje