De nicht van Lorenza en Rachele is net verhuisd en organiseerde een familielunch om haar huis in te wijden. De hele familie van mama's kant was present (zo'n twintig man). Het plan was om tegen halftwaalf vanuit Castelnuovo te vertrekken. Vijf vrouwen in huis, je weet wat dat wordt... En dan nog eens opgehouden door de buurvrouw ook! Tegen kwart over twaalf waren we aan het rijden. De tocht was een goeie 60 km, grotendeels dezelfde weg als we gedaan hadden met Paul vanuit Pisa (er is eigenlijk maar een weg om Castelnuovo te verlaten en die is toch wel twintig km lang), en ik mocht vooraan in de Scénic zitten zodat ik niet wagenziek werd. Mama reed mee met haar zus, omdat er in onze auto geen plaats is voor zes.
De nicht woont op het platteland, heel afgelegen, en de weg naar het huis is zoals de Groosmannekes hem kennen: een goeie twee km grind, vol hellingen en scherpe bochten. Luca bracht ons zonder kleerscheuren en hernia aan 10km/u naar onze afgelegen bestemming. Het huis is werkelijk prachtig: beetje vervallen, afgebladderde verf, maar wat een ruimte en wat een tuin voor Italiaanse normen! Volgens de familie is het een typisch Toscaans huis op het platteland.
We werden er heel hartelijk onthaald (twee kussen in plaats van drie!) en al meteen doorverwezen naar de tafel.
We ontmoetten de Nederlandse neef Alberto en zijn Mexicaanse vrouw en hun twee kindjes, Amadeo en Benicio (7 maand). Benicio veroverde al meteen de harten van alle tantes en werd net zoals Olivier en Louis hier indertijd doorgegeven van schoot naar schoot.
 |
| Benicio uit Rotterdam |
 |
| en zijn broer Amadeo |
We kregen als hapje toastjes met kaas en pomodori (die al meteen op mijn kleed belandden, mooi zo!), leverpaté (liet ik voorbijgaan), champignon met look en kruiden, en nog iets met vlees. Er was ook iets dat leek op rijst, met verschillende groenten, waar ik de mortadella mocht uitvissen.
Dan kwam er een Toscaanse soep, vegetarisch, wat eigenlijk een soort hutsepot bleek te zijn. Waarom ze het soep noemen is mij niet meteen duidelijk want het was toch eerder een vaste substantie. De meisjes trokken er hun neus voor op, maar ik vond het heel lekker! We leerden de Italianen ook meteen het woord 'hutsepot' uitspreken.
 |
| Toscaanse 'soep' |
Dan kwam er pasta: het enige zonder vlees was de kinderpasta, dus was die voor mij. Solo pomodori :)
Bij de volgende gang, het vlees, kregen we een serieuze regenbui over ons heen. We haastten ons naar binnen, in een soort van stal. Stal klinkt vies en ongezellig, maar dat viel best mee.
Er werd ons ook nog pollo geprensenteerd, maar iedereen zat al zo vol dat er toch een stuk of vier gebraden kipjes bleven liggen.
 |
| Mama Stefania met Rachele en Lorenza |
 |
| Lorenza en Gulia |
Na al dit eten dat in sneltempo aangevoerd werd, was er nu tijd voor een minuutje rust. We praatten wat met de mensen die we begrepen (staat gelijk aan: de Nederlander, nicht Gulia en de zus van mama Stefania die heel traag en duidelijk kan spreken).
Tijd voor het dessert: ongeveer iedere vrouw uit de familie had taart gebakken. Verplicht proef je dus ook (kleine) stukjes van torta di mele, di figo, myrtille en tiramisu. De tiramisu was Gulia's verdienste en ze kreeg er ook een groot applaus voor!
Kleine tip: als ze je een drankje voorschotelen, ruik er dan eerst aan. Ze staken ons iets in de handen dat meer rook naar ontsmettingsmiddel dan naar iets drinkbaars.
Geloof het of niet, na dit alles reden we naar het dorp voor een gelato. Ik was niet van plan om nog iets te eten, maar iedereen nam iets en dat aardbei-ijs keek mij zo mooi aan...
Sommigen bleven nog voor het avondmaal, maar dat zagen wij niet zitten: onze maagjes waren nog overvol, het grindpad naar huis zou donker zijn en de volgende ochtend moesten we naar school.
Thuis namen we uiteindelijk enkel nog een tasje thee en een koekje.
Conclusie: op een Italiaanse familielunch eet je genoeg voor drie dagen. Al waarschuwt Rachele: bij oma en opa eet je voor een week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten