Een Italiaans station ziet er ietwat anders uit dan een Belgisch. Je koopt je ticket in een krantenwinkeltje annex bar en valideert het in een gele machine. Voor een retourtje Lucca waren we 7,60 euro kwijt. Lien en ik hadden erger verwacht!
De Italiaanse meisjes waren schitterend voorbereid. Al op de trein werden we gewaarschuwd als er een mooi landschap op komst was en vertelde Arianna de legende van de Ponte del Diavolo (Duivelsbrug) die we passeerden. Het verhaal gaat als volgt: de architect vreesde dat hij niet op tijd klaar zou zijn met de brug en sloot een pact met de Duivel. Die zou de brug in één nacht bouwen. In ruil wou de Duivel de ziel van de eerste persoon die de brug overstak. De architect ging akkoord en liet de volgende dag een hond als eerste de brug oversteken. De Duivel was woedend omdat hij werd beetgenomen en wierp zichzelf in het water van de Serchio. Dit was de laatste keer dat de Duivel gezien werd in deze buurt.
 |
| Ponte del Diavolo |
In Lucca gingen we een pizza eten, maar hun stampizzeria was gesloten. Het werd dan maar Pizzeria Pelligrini. Aan het tafeltje naast ons zat een Vlaams koppel, dat in grappig Italiaans probeerde uit te leggen wat ze wilden. Lien en ik merkten het op en de Italianen vroegen zich meteen af hoe we wisten dat die uit België kwamen. Euh, de taal misschien?
Verder bezochten we het geboortehuis van Puccini (alleen Arianna en ik kenden Puccini, ik met dank aan mijn tandarts), Torre Guinigi (die met de bomen op), Duomo di San Martino, Piazza dell'Anfiteatro (dat rond plein), de San Michele kerk en natuurlijk de winkelstraat.
Als afsluiter deden we een mooie wandeling op de stadsomwallingen, waar ik voor de eerste keer sportieve Italianen zag. Wonen die dan allemaal samen in Lucca?
 |
| Beloning na de beklimming van de Torre Guinigi |
Meer foto's: facebook
Geen opmerkingen:
Een reactie posten