Ondertussen ben ik geconfronteerd met grote verschillen, maar heb ik ook al veel gewoontes overgenomen. Toch zijn er een paar dingen die ik nog steeds raar vind:
- Langs de weg vind je amper verkeersborden met de toegelaten snelheid. Toch weet je niet waar eerst kijken: het staat er vol met borden dat er stenen naar beneden kunnen vallen, dat de weg kan afbrokkelen en dat de rivier kan overstromen. Voor het geval dat je dat tweehonderd meter verder vergeten zou zijn, wordt het daar nog eens herhaald.
- Het ontbijt, mijn favoriete maaltijd van de dag, valt een beetje magertjes -of ja, magertjes...- uit. Croissants uit een plastiekje, koeken met crème uit een plastiekje, briochebrood uit een plastiek zak, koekjes.
- Op het bed vind je in plaats van een donsdeken drie lakens. Het bed opmaken is dan ook geen sinecure.
- De kleine huizen. Enkel op het platteland (en dan bedoel ik echt afgelegen gehuchten, Sint-Laureins is een metropool in vergelijking met deze dorpen) vind je alleenstaande huizen. In de grotere dorpen en steden woont zo goed als iedereen in een appartement.
- Op school gebeuren bijna alle toetsen mondeling. Je kan je zelfs vrijwillig opgeven om ondervraagd te worden, met als gevolg dat in onze klas nog maar twee jongens punten hebben voor fysica.
- Iets eten of drinken in een bar/restaurant is hier betaalbaar tot zelfs goedkoop. Lien en ik gaan dan ook graag een cioccolata calda drinken na de Italiaanse les.
Mijn grootste ergernis van de eerste weken, de gebrekkige kennis van vreemde talen bij de jeugd, is nu zo goed als verdwenen. Het Italiaans begint namelijk aardig te lukken! De namiddaglessen werpen hun vruchten af en ook thuis praten we nu nog enkel Italiaans. En blij dat de Italianen zijn, als ze zien dat je probeert!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten